Από την αρχαιότητα στην Ελλάδα ήταν πολύ διαδεδομένη η χρήση των αρωματικών φυτών. Ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης (460-370 π.Χ.), συνιστούσε τη Ρίγανη σε οφθαλμολογικές παθήσεις, πονόδοντους, στα κρυολογήματα, στα αναπνευστικά και γυναικολογικά προβλήματα (συγγράμματα του: «Περί γυναικείων»). Ο Ιπποκράτης με τη συστηματική παρατήρηση και έρευνα διαπίστωσε ότι τα αρωματικά φυτά συνδυάζουν τη γευστική απόλαυση με τη θεραπευτική αξία.
Ο Αντίγονος ο Καρύστιος (250 – 197 π.Χ.), στο έργο του «Ιστορικών παραδόξων συναγωγή» αναφέρει ότι οι Πελασγοί θεράπευαν τις πληγές τους, βάζοντας πάνω σε αυτές ρίγανη.
Αναφορές κάνει και ο πατέρας της Βοτανικής Θεόφραστος ( 372-287 π.Χ) στο βιβλίο του «Περί φυτών ιστορίας» όπου αναφέρει πολλά για την «Ορίγανο τη λευκή».
Η Origanum vulgare ssp. Hirtum είναι γνωστή παγκόσμια ως «ελληνική ρίγανη», με τα υψηλότερα ποσοστά αιθέριου ελαίου από όλα τα είδη ρίγανης που συναντώνται στα νησιά του Αιγαίου και στις γύρω περιοχές (Ευαγγελία Ανυφαντή Γεωπόνο Γ.Π.Α. 2015).
Σύγχρονες έρευνες έδειξαν ότι η ρίγανη διαθέτει ένα ευρύ φάσμα βιολογικών ιδιοτήτων όπως αντιμικροβιακή και αντιμυκητιακή εναντίον πολλών παθογόνων μικροβίων και μυκήτων που προσβάλλουν ζώα και φυτά και προκαλούν αλλοιώσεις στα τρόφιμα (Deans, S. and Svoboda K., 1990, Aligiannis et al. 2001). Ερευνητές μελετούν τις αντιοξειδωτικές ιδιότητες της ρίγανης. Η πιο γνωστή χρήση της ρίγανης είναι σαν άρτυμα και στη βιομηχανία τροφίμων.
*Οι πληροφορίες που αναφέρονται στην ιστοσελίδα μας, έχουν ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση ιατρική συμβουλή. Παρακαλούμε να συμβουλεύεστε πάντα τον οικογενειακό σας ιατρό.
Ρίγανη - Διαδικασία παραγωγής